با وجود کهولت سن، با شور و شعف خاصی از رشته ورزشي مورد علاقه اش صحبت می‌کند، ورزشي كه هم اکنون یکی از پرافتخارترین رشته‌های ورزشی ایران است.
استاد «محمد اسماعیل آذرپاد» دراین گفت وگو از گذشته‌هاي خود می‌گوید:
- جوانی دوران پرشوری است، این دوره را چگونه گذراندید؟
افتخار می‌کنم که در خدمت شما هستم. سرنوشت انسانها به هم گره خورده و شباهت زیادی با هم دارد، ازآنجایی که من هم جوان بودم و بايد کاری را در سنین نوجوانی و جوانی براي گذارندن زندگي پیشه می‌کردم و به همين دليل نظامي شدم. شغل نظامی‌گری دارای رفتارها و خصوصیات خاصی است که انسان را در یک مسیر هدایت می‌کند و يكي از شرايط آن يادگيري يكي از رشته هاي رزمي است و بدين ترتيب من به رشته تكواندو روي آوردم.
- به غير از تكواندو در كدام يك از رشته هاي ورزشي فعاليت داشتيد؟
در زمان فعاليتم به عنوان ورزشكار به غير از تكواندو، در رشته هايي از جمله جودو، كشتي، کاراته، بوکس، کوهنوردی، رزم تن به تن، صخره‌نوردی، غارنوردی، كار كرده ام. در سال 1338به گروه چتربازان ایرانی پیوستم.
شاید باور نکنید از بین 700 علاقه مند براي عضويت در اين گروه، تنها 5 نفر گزینش شده که از این تعداد سه نفر موفق به اتمام دوره شدند كه من هم جزو آن سه نفر بودم. جوان بودم و جویای نام، هر جوانی دوست دارد روزی نام و نشانی از خودش به جا بگذارد. در سال هاي 1340 الي 1341 بود، در رقابت فشرده با حضور 600 الي700 نفر از افسران و درجه داران مخصوص ارتش، براي دومین بار به عنوان نفر یازدهم انتخاب شدم که و در قالب گروه 23 نفري، برای گذراندن دوره «رنجری» به انگلستان سفر كرديم.
- با تبحری که در چتربازی پیدا کرده بودید، چرا سراغ این رشته نرفتید رشته پرهیجانی است و جوانان هیجان را بیشتر دوست دارند؟
جواب این چرا خیلی ساده است، ورزش چتری بازی اسمش با خودش است. ما این ورزش را با معیارهای نظامی‌گری ترکیب کرده بودیم و آن ورزش چتربازی که اکنون فدراسیون دارد و بسياري از مردم روزهای تعطیل و جمعه‌ها برای تفریح به این ورزش روی می‌آورند، فرق دارد. مثلاً چترهایی که آن موقع استفاده می‌کردیم معروف به چترهای «تی هفت» یا «چترهای قصاب» بود که مربوط به جنگ جهانی اول بود.
یا هواپیماهایی که با آنها پرواز می‌کردیم «داکوتا» نام داشت و مربوط به جنگ جهانی دوم بود ما با این وسایل ابتدایی و خطرناک کار می‌کردیم ، این يك ورزش نبود بلکه وظیفه ، حرفه و شغل بود.
امروز کسانی را می‌بینيم که با استفاده از چترهاي مدرن روي آب چتربازي می‌کنند. این در حالی است که زمانی که از چتر بازی بازنشسته شدم چترها بسیارقدیمی بود، اما چترهای امروز فرمان دارد و مثل پرکاه روی زمین می‌نشیند.
- امکان راه‌اندازی رشته چتربازی در آن دوره در ایران وجود نداشت؟
اواخر دوره فعاليت ما بود که فدراسیون چتربازی تأسیس شد و پيش از آن هنر چتربازی در قالب یک واحد درسي و براي نیروی هاي مخصوص تدريس مي شد. این نیروهای ویژه چتربازاني قوي داشتند و در جنگ‌های نامنظم شرکت می‌کردند.
به تدریج فعاليت در این رشته رواج پیدا کرد، چترهای «تی 7» تبدیل به «تی ۱۰ » شد و هواپیما‌های هرکولس و۳۳۰ آمد و هنرچتربازي رشد كرد، اما این قابل مقایسه با امروز نیست.
- از زمان ورود به ورزش‌های رزمی بگویید. از آن دوران چه خاطره ای دارید؟
سال‌ها آرم جودو به بازویم می‌بستم و با لباس نظامی‌تمرین می‌کردم، اما این جودو نبود بلكه ترکیبی از رزم تن به تن بود. در سال ۱۳۴۷ به دانشکده افسری رفتم وآنجا زير نظر اساتیدی که تازه از ژاپن آمده بودند و دوره جودو را سپري كرده بودند، به مدت ۱۷هفته آموزش دوره دفاع شخصی و جودو را دیدم. بعد از این مدت به اتفاق هم دوره‌های خود آموزش جودو را شروع کرده و باعث رشد و گسترش این ورزش شدیم.
- چطور شد که به سراغ تکواندو رفتید؟
دو سال بود که جودو تمرین می‌کردم و دراین مدت علاقه مندان زيادي را به اين رشته جذب كردم. سازمان تربیت بدنی و نیروهای مسلح ارتش، یک تیم آموزشي از کشور کره جنوبی را به ایران دعوت کرده بودند، از آنجا که به ورزش‌های رزمی علاقه داشتم در این دوره ثبت نام کرده و وارد کلاس تکواندو شدم. به خاطر تواضع کمربند سفید بستم، کمربند سفید هم مربوط به اشخاصی است که در ورزش رزمی‌هیچ اطلاعی ندارند، اما وقتی مربی کره ای متوجه شد که من کمربند مشکی دفاع شخصی و جودو دارم و چون تکواندو هم ذاتاً دفاع شخصی است، مرا به ارشدیت آن کلاس انتخاب كرد. بنابراین نخستین ارشد کلاس تکواندو ایران شدم، بعد از یک سال در سال ۱۳۵۰باکمربند مشکی دان یک فارغ التحصیل شدم و پایه‌های ورزش تکواندو را به اتفاق هم دوره‌ای‌هاي خود بنیانگذاری كردم.
- شما دوره‌های جودو،کاراته، بوکس و دفاع شخصی را گذرانده بودید، چرا تکواندو را برای ادامه فعالیت ورزشی انتخاب کردید؟
معمولاً انسان در دوره جوانی زیاده خواهی می‌کند و آرزوهای زیادی دارد. من هم جوان نوگرایی بودم و دوست داشتم همه چیز را بدانم. به همین دلیل قبلاً فنون کاراته، جودو و بوکس را یاد گرفته و تکواندو برای من یک چیز ناشناخته بود، به همين دليل دنبال این ورزش رفتم و در زمان شروع این شانس را پیدا کردم که ارشد کلاس باشم.
با توجه به خصوصیات ورزش تکواندو این رشته شانس ترقی و تعالی زیادی در ایران پیدا کرد.
- در ابتداي آغاز به فعاليت تکواندو، اين رشته تنها در بين نیروهای مسلح پيگيري می‌شد، چطور شد این ورزش به داخل جامعه آمد و این قدر محبوبیت پیدا کرد؟
اتفاقاً سؤال خوبی کردید و نسل‌های آینده نیز باید به عنوان تاریخچه تکواندو آنرا بدانند. اکنون افتخار ما این است که توانستیم در طول ۴۳ سال در ردیف بهترین تکواندوکاران جهان قرار بگیریم و تنها رقیب کره جنوبی باشیم.
در سال ۱۹۷۱ ژنرال «چوی هونگ هی» پدر تکواندو جهان ۲۰۰ استاد به اقصی نقاط پنج قاره دنيا فرستاد که یکی از این کشورها ایران بود. زمانی که انقلاب شکوهمند اسلامی در ایران به بارنشست، تکواندو حدود ۷ سال در تربیت بدنی نیروهای مسلح سابقه فعاليت داشت. انجمن تربيت بدني آن زمان، دعوت مدرسين تربیت بدنی کره جنوبی را به عهده گرفت و نخستین کلاس خود را در باشگاه سرباز سابق زیر نظر تربیت بدنی ارتش ايران شروع کرد. من نیز یکی از نفراتي بودم که این افتخار نصیبم شد که ارشد این کلاس باشم. در این کلاس ۷۵ نظامی حضور داشتندکه ۶۱ نفرآنها توانستند دوره را با موفقیت به پایان برسانند.
تمامي این ۶۱ نفر در واحدهای نظامی شروع به آموزش کردند، برای نخستین بار من در باشگاه سرباز سابق تدریس و اقدام به عضوگيري از خانواده‌های نظامیان کردم خوشبختانه استقبال زیادی از این رشته صورت گرفت و آنها کنجکاو بودند که بدانند تکواندو چیست. پس از آن فعاليت تكواندو در باشگاه های دخانیات، سعیدیان، صنایع دفاع، کیان و نیکنام به راه افتاد و همین همبستگی باعث شد تا تكواندو ارتقاء يابد.
- پیش‌بینی می‌کردید اين ورزش روزی به این جایگاه برسد و حرف اول را در دنیا بزند؟
ورزشی منضبط‌تر و متعصب‌تر از تکواندو وجود ندارد و عوامل موفقیت ورزش تکواندو داشتن یک سرمایه ابدی است. ما با تکواندو زنده شدیم، زندگی کردیم و با آن می‌میریم. این من نیستم که چنین عقیده‌ای دارم. تمام مربیان پیشکسوت دارای چنین تعصبی برای این ورزش هستند. اکنون در تکواندو از کره ای ها هم جلوتر افتاديم. حتی در سال ۲۰۰۰ درجام جهانی فرانسه اول شدیم و فرانسه وکره جنوبی به ترتيب دوم و سوم شدند، یا مدال طلای هادی ساعی در المپیک پکن آبروی ورزش ایران را خرید.
- با توجه به نظمی‌که در تکواندو حاکم است این رشته چه تاثیری می‌تواند در نظامندکردن رفتارهای اجتماعی افراد داشته باشد؟
هدایت به راه راست در نفس ورزش است، کسی که به راه راست برود به راه خدا رفته است، ما عبادت می‌کنیم و بخشي از این عبادت خدمت به خلق و مردم است. من که کوچکترین فرد و عضو خانواده تکواندو هستم بزرگترین افتخارم این است که حداقل دو هزار شاگرد زير نظر من و در بانك اطلاعاتي فدراسيون هضو هستند. به عبارتی دو هزار نفر به راه راست آمده و از مضرات و آلودگی‌های اجتماعی دور شده اند و هر روز گسترده‌تر و با هدفی پیش‌روتر کارمان را ادامه می‌دهیم.
- چند سال سرمربی تیم ملی تکواندو بودید؟
معمولاً خیلی‌ها می‌پرسند که چند مدال دارم، ولی من در جواب می‌گویم تنبل ترین فرد تکواندو ایران از اين نظر من هستم. در سن ۲۹ سالگی دان یک مشکی گرفتم، اما شاگردان مرا در سرکلاس نگاه کنید؛ در سن «پوم» یعنی زیر ۱۵ سال پوم یک، دان یک، دان ، دان۳،و....گرفتند که من اين نظر عقب مانده بودم. من قهرمان پرورش می‌دادم، ولی خودم شانس قهرمانی نداشتم که به میدان بروم، اما در سال ۵۷ تا ۵۸ به مدت یک سال سرمربی تیم ملی بودم و در چهارمین دوره مسابقات جهانی اشتوتگارت آلمان برگزار می‌شد در معیت تیم ملی بودم.
- دلایل موفقیت رشته تکواندو را در چه می‌دانید. تکواندو در ایران در ابتدا با سبک «هیانگ» آغاز سپس به پومسه تغییر یافت؟
رمز موفقیت تکواندو ایران این بود که ما دچار تعدد سبک نشدیم، به همین دلیل پیشرفت تکواندو امروز مدیون پیشگامان اولیه آن است. در زمان آغاز فعاليت تكواندو در ايران، اعضاي تربیت بدنی نیروهای مسلح اعلام كردند كه تكواندو ايران به عضویت WTF راه پیدا کرده و دیگر امكان ادامه فعاليت در سبک هیانگ را نداريم، با اين شرايط به ITF هم احترام می‌گذاریم، اما بايد زير نظرWTF فعاليت كنيم تا به مسابقات المپیک، جهانی و آسیایی برویم، بنابراین کار را به صورت هماهنگ از یک اتاق سه در چهار شروع کردیم. زمانی که پومسه را شروع کردیم دیگر دچار سبک‌زدگی نشدیم، این اتحاد باعث شد، با یکپارچگی این ورزش را پیش ببریم. این وفاق موجب شد تکواندو ايران در دو بخش كيوروگي و پومسه یکپارچه بماند.
- اکنون در تكواندو داراي چه داني هستيد و سمت شما در فدراسیون تکواندو چیست؟
من اولین دان۸ تکواندو ایران هستم. ۹سال هم باید توقف کنم تا دان ۹ را بگیرم که ۶ سال ازآن را پشت سر گذاشته ام، سه سال دیگر باید به کره جنوبی بروم و آخرین دان فنی این رشته را بگیرم. در فدراسیون تکواندو ایران هم دبیرکمیته فنی و رئیس كميته پیشکسوتان فدراسیون هستم، امیدوارم الگوی اخلاقی و فنی خوبی داشته باشم تا هم سلامت جسم، روح، روان و هم شخصیت و خدمتگزاری را برای آنها هدیه کرده باشم.
- اوقات فراغت خود را چگونه سپری می‌کنيد؟
همواره در تلاشم، مطالعات خود را در این رشته به روز کنم. مدعي اين مسئله ام كه من فرهنگ سیار تكواندو ايران هستم و هرکسی، هر سؤال فنی داشته باشد سعی می‌کنم جواب دهم. کتابی با عنوان دایرة‌المعارف هنرهای رزمی نوشته‌ام که دو هزار واژه فنی و دو هزار واژه روزمره دارد ولی هنوز به چاپ نرسیده است. شبانه روز روی آن کار می‌کنم، چهار یا پنج جلد کتاب نیز در دست تحریر دارم، اگر عمری باقی باشد در تلاشم که این کتاب‌ها را به اتمام برسانم.
- شما به عنوان پیشکسوت ورزش کشور چه پیامی برای جوانان و مسئولان دارید؟
من از تمام جوان‌ها می‌خواهم که به یک رشته ورزشی اکتفا نکنند، من در شاخه‌های متفاوتي كار كردم تا توانستم ثبات ورزشی خود را در قالب این ورزش حفظ کنم. ورزش در نفس خودش ورزش است و با سرمایه‌گذاری که در کشورمان شده می‌توانیم از آن برخوردار باشیم.
- اگر دوباره متولد شوید،آیا تکواندو را انتخاب می‌کنید یا سراغ ورزش دیگری می‌روید؟
من با تکواندو زندگی کردم و با تکواندو زندگی‌ام را پایان می‌دهم، اکنون هم در حال نگارش کتاب هستم، کتاب‌های مختلفی هم نوشته‌ام، در حال حاضر هم در دانشکده جامع علمی‌کاربردی تکواندو، تاریخچه تکواندو در جهان و ایران و فلسفه پیدایش فرمها جزو دروسی است که به دانشجویان در سطح کاردانی و کارشناسی تدریس می‌کنم.
اضافه وزن و مشکلات ناشی از ان